Dat gevoel op dat moment, daar heb ik niet op gelet,
maar de gebeurtenis heeft mij wel later aan 't denken gezet.
Waarom ben ik achter je aan gelopen?
waarom zat ik ergens op te hopen?
2 weken terug zat ik alweer te denken aan jou,
maar kan ik zeggen dat ik terug van je hou?
Ik weet niet wat mijn lichaam nou denkt of voelt,
ik weet niet wat mijn geest met die gedachtes bedoelt.
Wat moet ik nou eigenlijk met deze situatie aan,
het in het verleden laten of ons weer samen laten bestaan.
De gedachte om je weer te verlaten,
dat kan ik niet, ik zou mezelf gaan haten.
Met deze gedachte en dit gevoel,
weet ik eindelijk wat m'n lichaam er mee bedoel.
Na een week weet ik eindelijk wat ik wil,
maar ik krijg geen reactie... het blijft stil.
Ik wil dat het terug jij en ik word,
voor altijd, voor heel lang, en niet voor kort...
Iemand is mij voor geweest en dat is niet terecht,
maar wees maar gerust dat ik voor je vecht.
Alle moed die ik heb om jou terug te winnen,
maar op den duur doet die moed je pijn van binnen.
Ik begin me langzaam te realiseren dat je de rug naar me toe keert,
en dat eigenlijk jij alle macht in deze situatie beheert.
Deze gevoelens zullen nog lang bij me blijven,
en ik zal nog voor lang op papier je naam blijven schrijven.
Maar ik denk dat ik deze gevoelens beter weg kan steken,
voordat ik mijn eigen hart zal breken...
Charlotte...
Miss and loves Angelo