Altijd doen alsof
Ik houd niet van mijn ouders daar kom ik eerlijk voor uit,
In hun ogen doe ik geen fluit.
Mijn manieren zijn de ene goed de andere keer weer niet,
Ze horen me zelden, al zing ik mee met hun favoriete lied.
In mijn schooljaren ging het altijd al wat moeilijk en wat trager dan de rest,
Maar ondanks dat werd ik niet gepest.
Voelde me lekker, al kreeg ik weinig aandacht,
Totdat ik van school weg moest met een jaar of acht.
maar altijd lief en aardig blijven doen,
en af en toe vragen om een lieve mamazoen.
Ik ging naar speciaal onderwijs,
elke dag een uur voor de reis.
Ik zakte wat in, het was te makkelijk voor mij,
het komt wel goed, is wat mijn moeder zei.
Oke, daar mijn diploma gehaald, op mijn sloffen,
dat had ik dan in ieder geval goed getroffen.
Sindsdien was het al minder met de warmte en aandacht,
geen lieve zoen, of een knuffel, lekekr zacht.
Vanaf toen, ben ik in mezelf gekeerd,
en alles wat ik voor school moest doen, alleen geleerd.
Nooit vragen om hulp, want ik werd toch niet verstaan,
Toen na gebeurtenissen in mijn leven, is mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in andere achteruit gegaan.
Nu nog (ben 21 jaar) wordt ik steeds meer genegeerd,
dus heb ze nu bijna helemaal, de rug gekeerd.
Mijn vervolg opleiding zoek ik alleen,
het liefst ga ik ergens ver heen.
Ze krijgen weinig informatie van mij,
Veel dingen doe ik nu achter hun rug, 'dat vinden we niet leuk, is wat mijn vader zei'
Het kan me niks meer schelen, als grote meid, ga ik op eigen benen staan,
En ze hoeven nooit meer, ergens met mij naar toe te gaan.
Ik verhuis over 1,5 jaar naar het noorden,
dan hoeven ze niet mee te helpen, want nu weet ik dat ze vroeger al nooit spoorden.
Maar nog blijf ik lief en aardig doen,
alleen vraag ik niet meer om de lieve mamazoen.