Ode aan Haar
Hij treurde en kwijnde weg van verdriet,niemand kon hem vertroosting schenken.
Sprak men van haar,het hielp toch niet,
aan haar alleen bleef hij steeds denken.
Neen,zonder haar kon hij niet leven.
hij weende tranen dag en nacht,
hij liet ze vloeien met de macht,
en dat om haar alleen.
Steeds snikte hij in droef geween:
"zonder haar kan ik niet leven,
voor haar wil ik alles geven!".
Doch alles slijt en krijgt zijn tijd,
dat is zo de gang van ' t leven.
Zijn toestand,danig ondermijnd,
begon weer eenklaps hoop te geven,
hij kleurde op,'t was wonderbaar.....
Hij kocht een pruik.
Nu had hij haar om zijn kletskop te bedekken