Dwars door kaalgevreten bomen
grijnst een inktzwarte dreigende lucht
kleine druppels van heimee vallen
bezweten mijn geest met verlangen…
Mijn hoofd wenkt de horizon
zichtloos gedrang van rijen bomen
beletten de strekking naar de hemel
prevelend vervloek ik de onrust…
Doorbreek de grillige takken
spurt in sijpelend zweet naar het einder
innige angst draineert het vermogen
de wereld tolt in lichte waanzin…
De verlammende moeheid slaat
plat gedrukt slaat mijn lijf de grond
de hemel schouwend is daar het vaarwel
nog eenmaal spiegelt jou beeltenis…
ja©ky: | Dinsdag, november 01, 2005 14:26 |
Vol ongeloof gelezen jacky |
|
Raira (Ria): | Dinsdag, november 01, 2005 09:23 |
wat een rakend en doordringend gedicht prachtig verwoord liefs Ria |
|
maria : | Dinsdag, november 01, 2005 01:30 |
....wowwwww.... ademloos gelezen bewonderenswaardig voelbaar geschreven liefs, maria |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2005 | ||
Thema's: |