de kleurrijke bloemen troosten me niet meer
ze huilen mee in mijn ondragelijke stilte
de dakpannen op mijn hoof rusten zwaar
hersenen gepijnigd op het bot
mijn geheugen verklompt in desorde
op mijn voeten drukt de zwaarte
mijn oren doof voor nog een lach
aan mijn schouders hangt mijn last
mijn assen draaien zwaar
naargeestig voel ik mij
langs bleekwitte wegen
mijn tranen klotsen op de inktzwarte rotsen
© Klaes 01-11-05
psych: | Woensdag, november 02, 2005 18:08 |
ben het met iedereen eens, maar niet met mezelf.. gr..elze [ mooi gedicht |
|
sunset: | Dinsdag, november 01, 2005 18:47 |
Als fictie wel zwaar overgebracht Klaes. Liefs, sunset |
|
Lia : | Dinsdag, november 01, 2005 14:53 |
ik dacht eerst dat je de griep weer had... maar later zag ik gelukkig fictief boven bij de themas staan.. moi gedicht... | |
Cheeke: | Dinsdag, november 01, 2005 14:20 |
Gelukkig fictie, maar de last druipt zo van je toch heel mooie gedicht. Liefs, Cheeke | |
Auteur: Klaes | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2005 | ||
Thema's: |