Ze mijmert wat in het zachte zonlicht
welk haar vale gezicht rimpelig beschijnt
versleten wrijft ze over de leuning
het oude houten bankje toont in aanzicht
de gelijkenis van een beleefd leven...
Ze tuurt in kringels van het water
maalt in herhaling met gewichtige knauwen
haar hand tast in zekerheid haar metgezel
het tweezijdig craquelé sluit zich...
Zijn oude hoofd verheft zich moeizaam
ontwaakt uit een licht knikkende dut
hun ogen ontmoeten elkaar in teder tendens
alleszeggend doch uiteindelijk stilzwijgend..
Het oude bankje kerft de vergankelijkheid
leegmakend bleekt het in de oude zon
wachtend op een nieuwe entree naar de dood
snateren wat jong eendenkroes naar een nieuw leven..
switi lobi: | Woensdag, november 02, 2005 15:07 |
Ik zie ze gewoon zitten....zo vertederend en ......liefsliefs, switi lobi | |
Orphan Angel: | Woensdag, november 02, 2005 09:02 |
Hier lijkt me een schrijvertje aan het werk... Al ooit een kortverhaal geschreven, Jeffry? |
|
wijnand.: | Woensdag, november 02, 2005 00:38 |
één van je beste | |
maria : | Woensdag, november 02, 2005 00:24 |
wowwwwww hoe je het doet die woordkeuze van tederheid in broze vergankelijkheid liefs, maria |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 02 november 2005 | ||
Thema's: |