De stenen naast ons, om ons heen
Waren ouder, veel ouder dan wij
En de wereld vulde de palm van mijn hand
De kaarsen verwarmden ons kille gemoed
Samen zaten wij, denkende, wetende
En drinkende op een;
'Alles is goed zo'
De tijd leek oneindig maar haalde ons in
De moed om de dromen hardop nog te dromen
Viel als een baksteen in jouw merkloze schoenen
Want jouw leven was gebeterd en ook het mijne
Beloofde ik te verheven
Tot een zinvoller punt
Wat waren wij vroeger dan werk'lijk geweest
Wat hadden wij toen en wie waren wij samen?
Geen woorden te vinden, maar gevoelens te meer
En wij kunnen nu dralen en dwepend verlangen
Naar momenten die ik toen niet liet zijn
Maar wij weten wel beter en verliezen onszelf
Niet meer in verlangen. Wij houden het nu
Bij vriendschap en gezond verstand...
Mathilde: | Woensdag, november 02, 2005 18:06 |
mooi...hoe moeilijk dit onderwerp... legt het verstand dan zo gemakkelijk het hart 't zwijgen op? liefs, mathilde |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 02 november 2005 | ||
Thema's: |