De Plataan
Een verlaten dorpsplein.
Ik drink wat koffie
rook een sigaret
schrijf
ben mijn muze kwijt,
toch blijven schrijven
alsmaar doelloos dwalen.
Woorden,
gedachten,
ingevingen.
Lees mijn enige goede gedicht,
en leer mij kennen.
Maar wees geduldig,
want het ultime,
enige betoverende gedicht
moet nog geschreven worden.
Onder de plataan,
alleen
later, nu nog niet.
Ik moet weg,
liften,
reizen.
Blijven zoeken naar de verbazing.
Niks is vanzelfsprekend.
Desondanks is er iets, wat ik heel zeker weet.
Jullie raak ik allemaal kwijt.
Muzen, vage kennissen, geliefden
dorpelingen, en zomaar
een enkele passant.
Niemand durft te kijken,
niet zien en begrijpen
geen oprechte gedachte,
niet vrijuit openhartig spreken.
Barmhartig, ik zal vergeven
en onthouden.
Mijn geheugen zal me niet in de steek laten.
Onze gesprekken,
jullie woorden,
blijven bij me,
en vergeet niet,
ik blijf van jullie houden.
Geniet van de plataan, heb aandacht nodig
teder, standvastig en tegenstrijdig.
Maar ik blijf "De Steen",
en voel me schuldig.
Niet alleen jullie,
maar vooral ik heb schuld.
Alles kan anders.
Moet jullie binnenlaten.
Open acceptatie
en
oprecht zal ik meeleven,
aardig zijn, kan niet anders
ben rusteloos
veranderlijk
creatief,
en zal altijd onzeker blijven,
onophoudelijk twijfelen.
En ja,
ik weet het.
Ik ben lief
goed actief luisterend
een veelvuldig denker,
vol van emotie
een hartstochtelijk minnaar,
met mijn eigen lastige dingetjes.
Koppig, en een weinig open uitstraling
ondeugend en aantrekkelijk
is het idee,
van mij
zonder jullie
zonder de hulp van bomen en bergen,
oude wijze mensen en jonge idealisten.
Jij, mijn trouwe lezer.
De plataan en de inspiratie,
alles is nodig
voor het onvermijdelijk,
zoekend
tot stand brengen van een eigen wereld.
Mijn eigen veilige, confortabele wereld.
Ik, als denker.
Een unieke interpretatie,
bezeten eindeloos peinzen.
Ik, als schrijver.
De volmaakte creatie,
als wezenlijk doel,
onafhankelijk en veranderlijk.
Het spijt me.
Ik zal niet praten,
niets ragen
weinig zeggen,
duidelijk en kwetsbaar zijn,
verlangen naar openheid,
maar ik kan het niet.
Wat rest is teleurstelling en pijn.
Zelfvertrouwen nodig.
Geloof is aanwezig.
Nu moet ik het (rustig) laten gebeuren.
Rigoreus terugkeren naar de mensenwereld.
Mijn muze zoeken, en niet nadenken.
Op jacht naar enige sensibiliteitsmomenten.
Met koffie, sigaretten,
en voortdurend doelloos dwalen.
En soms,
soms ga ik schrijven.
Rust en ruimte, in beperkte mate.
Niet teveel, maar we een beetje mensen.
Laat ik het toch nog proberen,
de laatste keer.
Ik geef het nog een laatste kans.
Jij,
jullie,
bergen,
en de plataan.