voetje voor voetje,
trekt ze me uit de schulp.
leert ze dat ik er mag zijn,
geeft ze me hulp.

voetje voor voetje,
durf ik mezelf te zijn.
kan ik even genieten,
en vergeet ik de pijn.

lach ik om haar verhalen,
hoe ze reageert op mij.
liggen we samen dubbel,
en weet ik als ik me niet zo goed voel,
ze staat aan mijn zij..

een enkele glimlach,
een lief woord.
of gewoon,
als je haar stem weer hoort.

soms is iets heel kleins,
meer dan genoeg.
je kunt weer verder,
ze heeft het niet door,
maar ze gaf me waar ik om vroeg..

zij geeft waarde aan het woord,
dat mensen zomaar zeggen,
dat je steeds weer hoort.

zij is het waard 'vriendin' te heten,
en wat de toekomst ook brengt,
ik zal haar nooit vergeten..

*thanks lieve Nouk..*