Hans Winter: | Woensdag, oktober 17, 2001 20:53 |
Een meisje zonder leeftijd, dat met je mee gaat door je jaren, dat telkens hetzelfde ondergaat. Zo jong nog, denk ik van het laagste getal, zo lang al, denk van het hoogste. Met het geluid dat van buiten opgenomen wordt in je droom, de eerste trein die elke nacht weer komt, met de man die een zelfde geluid maakt, voel je wat het meisje voelt, een telkens eerste keer. De man doet zijn intrede en gaat met het duister van de nacht. Daar |
|
car: | Maandag, oktober 15, 2001 17:31 |
het gedicht spreekt me aan.maar iets compacter zou kunnen.de regels met opnoemen van leeftijden vind ik storend en laten me bijna afhalen...zou ook in 1 zin gezegd kunnen worden.bv..."haar leeftijd schatten kan ik niet" maar de droom/nachtmerrie die blijft komen...vind ik wel mooi weergegeven... |
|
Albrecht Paul: | Maandag, oktober 15, 2001 13:36 |
Het is een aangrijpend verhaal, die nachtmerrie die je zo beschrijft. "dat die droom is voorbij / zij ging heen" is toch wat krom. Op wie slaat 'zij', trouwens? Als die nachtmerrie er 'telkens' is, zoals je aan het begin zegt, dan is hij er komende nacht hoogstwaarschijnlijk ook weer. "Misschien", zoals je zegt aan het einde, is dan wat zwak. Je kunt het sterker eindigen, met een vraag in de trant van: Hoe moet het met haar verder? Wat heeft ze nodig? Wat kan ik voor haar doen? |
|
Auteur: brunclair | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 15 oktober 2001 | ||
Thema's: |