De aarde lijkt nog immer draaidende
De lakens van mijn geest nog altijd warm
Van jouw nabijheid, van jouw leven
Jij bent er
Niet, maar zo dichtbij
En zo herhaalt de tijd zichzelf
De avondluchten mooier maar
Ik psychisch immer eenzamer
Wetende dat jouw ogen staan
Daar waar mijn blik ook gaat
Verzonken rode wolken en
Een kille, zachte mist
Ik besef dat dit mijn leven is en
Leegte nu mijn psyche is
Jij was er toen het nodig was
En toen het niet mocht zijn...
I, Lucifer: | Dinsdag, november 22, 2005 16:49 |
whoooow!!! ben echt diep onder de indruk. echt heel mooi, ontroerend emotioneel. liefs, Luc. |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 22 november 2005 | ||
Thema's: |