Zolofterelegieën:
2. Freekje die bleef:
Het is Winter, de kliniek ligt omringd met sneeuw
De twee maanden aan mist probeerd maar op te klaren
Freekje praat niet veel, maarals vaak veel te snel
Dik bewalde ogen, hij zit alleen nog, het is vroeg...
Telkens als eerste in de ochtend zit hij daar
in het rookgedeelte met die ogen diep in staar
de kou in kruipend van het achter de ramen gelegen buiten
stilzijnd, heerlijk stil zijnd één in niet bestaan...
De therapeuten proberen tevergeefs hem zover te krijgen
dat hij weer de zin van zijn leven ziet, nog niet
lukt dat en dat komt zeggen ze, door zijn afgewezen voelen
hij zal zijn voelen niet meer moeten afwijzen, daarop wacht men maar...
Maar Freekje wacht niet meer, hij vind dat hij al teveel heeft gevonden
één ding in je leven vinden en daar volledig voor gaan
Janis Joplin zong dat mooi, dat heeft Freekje nu gedaan
en meer valt er niet te doen, hij is voor nu eeuwig klaar...
Er is geen begrip meer in zijn hoofd, over hoe de dingen gaan
'Waarom was ik toen ineens niet goed genoeg meer, en waarom...'
Ankie kreunt een benepen 'Morgen', eruit, en staat dan even stil
de rookruimte op te nemen en het zicht achter de ramen...
'Koud nog, hè', zegt ze, en gaat ploft op de stoel langs die van Freekje
Freekje geeft zijn glimlachspieren een korte ruk
Enkele Koolmezen huppelen onder de groengebleven denneboom
zomaar overheen de putjes die het neergevallen water achterliet...
Wakker worden is het mooiste dat er is, zegt Freekje
een moment is het weer stil... Ankie denkt
'Zometeen komen alle anderen weer...'
'ja..., zegt Freekje; 'Ja, zometeen komen alle anderen weer...'.
'Ik, wil geen Stalker zijn, ik heb haar zo onnoemelijk lief...'
Ankie, kijkt hem aan, en laat haar ogen even over hem glijden
'Je hebt vannacht weer gesneden, hè?...' zegt ze
...'Ja.' zegt Freekje.
'Ja...' zegt ze; 'ja... ik ook...'
De sliert aan rook die van de sigaret op de asbak opdwarreld
wordt langer en langer, en langer en langer, en Freek's handen
liggen rustig in elkaar, terwijl hij aanschouwd hoe de rook
voor hem haar leven lijdt
In dat zicht in de hoek, staan Ankie's benen
die over elkaar gelegen een hartversnellend ritme staan te wiegen
Rumoer wordt dan alsnel lawaai met het vorderen der minuten
De twee zitten tussen de anderen nu en
weer geeft niemand meer iets om een ander
het is van geven en nemen, het leven, benen wiegen neurotisch middelmaat
ogen aanschouwen bitter naar een lichte uitgang
De eetzaal loopt langzaam vol, waar het ontbijt staat te wachten...
en dat was alles dat er van ze was om te zien
Freekje duwd zwaar de vaste stof naar binnen
de kaken gevoelend als twee benen die voorbij lopen aan een droom
en vuur leggen op de sneeuw...
26'11'2005.