geef mij de illusie dat de dagen korter worden
en de liefde die ik altijd voel nooit weg zal gaan
zelfs niet in de moeilijke tijden van haat en pijn
die in mij snijden als het mes dat zijn polsen raakte
hoor de smeekbedes die ik naar de hemel huil
wanneer ik het verdriet de overhand laat nemen
enkel en alleen omdat de tranen mijn ziel uitdrogen
en de kuiltjes in mijn wangen volstaan met water
praat mij tegen als ik het heb over de dood
ik verdien het niet om zo vroeg al weg te gaan
en wetend dat zij mij toch nog niet zien wil
martel ik mijzelf totdat het eind vanzelf komt
Laura Luijkx: | Maandag, november 28, 2005 20:50 |
In stilte gelezen, meisje! Het doet me iets om je zo te "zien, lezen". Laat je alsjeblieft tegen spreken, en martel jezelf niet zo! Liefs, |
|
Mathilde: | Zondag, november 27, 2005 17:05 |
valt zwaar maar doet iets... liefs, mathilde |
|
quand: | Zondag, november 27, 2005 13:30 |
ik heb er niet veel verstand van, maar ik weet wel dat je dit echt kunt. goed geschreven, maar het wordt wel harder. dikke knuffel | |
Marjolein.: | Zondag, november 27, 2005 11:49 |
Hard.. Houd vol. Overigens heel erg bijzonder mooi geschreven. Knuf, |
|
Klaes: | Zondag, november 27, 2005 11:39 |
zo dit komt aan groet/klaes |
|
Auteur: Quando | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 27 november 2005 | ||
Thema's: |