voor even maar
waar waren we gebleven
dat ik depressief was
voor even maar
en 't is zo weer over
voor even maar
dat ik het leven verkondigde
met de dood op mijn lippen
wie het horen wou die stierf
ik hield van ze, stuk voor stuk
voor even maar
dat ze aan me voorbij gingen
zoals ik dat ook doe, sporadisch
met de handen in de zakken
en de geur van wanhoop in het haar
voor even
dat ik mijn touwen niet kan knopen
en dat ik bij god niet weet waarom
daar draait het om, da's al, al, al
machtig als muziek, maar dan solo
voor lang, lang
dat ik niet weet waarom
en stenen onder mijn tred
één, ander
dat was het dan
voor even maar
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Woensdag, november 30, 2005 23:46 |
| fijn om weer wat van je te lezen | |
| semara : | Woensdag, november 30, 2005 14:12 |
| klinkt erg éénzaam...mooi verwoord!! knuffie semara |
|
| Marina van Vledder: | Woensdag, november 30, 2005 09:37 |
| dat is alweer even geleden.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2005 | ||
| Thema's: | ||