Weetje nog mijn dierbare
je was gaan staan in het onwerkelijke
vingers schrijnend door de aarde
een muur opgetrokken uit de leegte
Reikend tot aan de hemel om uit te bannen
niemand nog weer toe te laten in je leven
hij met zijn gekke naam had bezit genomen
jij wou nimmer meer op wolken zweven
Tegen het duister wat in je groeide
voelde je zo inmens klein in gevecht
maar met de tijd wordt jij steeds groter
hij heeft zijn ware tegenstander pas ontmoet
Muren verpulverd in het eeuwige zand
hebt warmte weer tot je hart laten komen
Strijdt is nu gepaard met het krachtigste medicijn
Jou wil en liefde om te leven ...
Daarom krijg jij nu een stukje van mij
deel met jou wat in mijn mogelijkheden ligt
ook al is het maar een druppel
op een inmens gloeiende plaat
Mijn hart verweven met het jouwe ...
Nefertete : | Woensdag, november 30, 2005 13:48 |
Dank je wel voor dit onwijs mooi gedicht, Matt. Ik haal hier ontzettend veel kracht uit en het raakt mij heel diep. Nu alleen mijn nieuwe muur niet hoger laten worden, maar dat zal ook wel goed gaan, promise. Heel veel liefs, xxxx Nefe |
|
semara : | Woensdag, november 30, 2005 13:45 |
een fluisterende wauw............ knuffie semara |
|
Niniki: | Woensdag, november 30, 2005 13:34 |
Prachtig. Heel rakend Matt. Knuffie Nini |
|
Auteur: Mattijn Langenberg | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 30 november 2005 | ||
Thema's: |