Ze keek niet op naar het maanlicht.
Zelfs voor de schittering op het water deed ze haar ogen dicht.
Ze leek de klotsende golven die haar voeten omsingelden niet te voelen.
Ze liet zich in een onbekende donkere wereld spoelen.
Ze zou zich nu aan niets meer storen.
Ze was zichzelf volkomen verloren.
Verloren van woede, wanhoop en verdriet.
Meisje, alsjeblieft...sluit je ogen niet.
Ik weet het zeker,er komen weer betere dagen,
er komen tijden dat je de pijn kunt verdragen.
Dat moment kan nu al voor je openstaan...
Het enigste wat je moet doen is je ogen openen en kijken naar de maan.
Verdrink in het licht van de maan...
Lukt het je?
Je hebt het zovaak in zijn ogen gedaan.
Kijk naar boven en probeer te glimlachen,
ookal wil je niet.
Probeer het gewoon,
en ervaar wat de glimlach je bied.
Denk aan de leuke dingen die je hebt meegemaakt.
Ik weet zeker dat het je ergens wel raakt.
Zie je wel...
het liefdesverdriet valt al minder zwaar.
Ookal was hij je zo ongeloofelijk dierbaar...
Er zijn nog andere mooie dingen op deze aarde.
Ook deze dingen hebben zo hun waarde.
Zorg juist dat je deze dingen blijft zien.
Dan pas ben je van het geluk voorzien.
Want iedereen weet toch dat je niet gelukkig kan zijn...
als je niet gelukkig wílt zijn!
Dus open je ogen en kijk naar de maan.