Het duurde een tijd,
Voor ik haar zag, die prachtige meid.
Maar toen ik haar eindelijk had gespot,
als ik niet bij haar was voelde ik me rot.
Het duurde even,
Voor ik tegen haar kon praten, zonder te beven.
Waarschijnlijk had ze het wel eerder al gedacht,
Dat als het iemand was, dat ik dan haar aanbad.
Toen duurde het nog langer,
En mijn hoop werd in de loop van de tijd steeds banger.
Nu denk ik dat het niet veel zin meer heeft,
Omdat iedereen en zij dus ook gewoon doorleeft.
Ik sta er niet altijd bij stil,
Hoe graag ik eigelijk toch iets met haar wil.
Toch weet ik het altijd wel, diep in mijn hart,
Dat ik op haar wacht, met heel veel smart.
Ik wou dat ik het gewoon kon vragen,
Gewoon heel relaxed even langskomen een dezer dagen.
Maar jij ziet me niet staan,
Ook al wou ik graag met jou het liefdespad begaan.
--------
Veel ( nou jah... veel... dit is me 6e gedicht ;-) ) gedichten die ik schrijf zijn engels, maar dit is me eerste nederlandse. Dit is een echt verhaal. 5 minuten geleden bedacht ik nog even een gedicht te gaan maken, floepte er in 1 keer uit.
--------