burenruzie
jij zegt het niet met bloemen
gooit potten naar mijn kop
die ik voor heelheid probeer
te behoeden met minimale breuk
jij smijt met kwetsende woorden
legt elke zwakheid lillend bloot
strooit gul met zout en azijn
ik zwijg krampachtig van de pijn
als jij bent uitgeraasd, opgelucht
ruimen wij in stilte de spullen op
het is zo gruwelijk saai in de buurt
als wij er niet meer zouden zijn
gooit potten naar mijn kop
die ik voor heelheid probeer
te behoeden met minimale breuk
jij smijt met kwetsende woorden
legt elke zwakheid lillend bloot
strooit gul met zout en azijn
ik zwijg krampachtig van de pijn
als jij bent uitgeraasd, opgelucht
ruimen wij in stilte de spullen op
het is zo gruwelijk saai in de buurt
als wij er niet meer zouden zijn
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, december 29, 2005 13:01 |
| Duidelijk jouw ironie die je hier deelt en weergeeft. Ik hoop voor jou dan liever op meer saaiheid toch. Liefs, sunset |
|
| druppeltje: | Donderdag, december 29, 2005 09:54 |
| zolang je dat voor ogen houdt, beeldend neergezet liefs |
|
| L!@: | Donderdag, december 29, 2005 09:51 |
| tja........ | |
| remie: | Donderdag, december 29, 2005 09:14 |
| hahaha hier gebeurt nooit iets spannends, alleen wel eens een junk die een auto openbreekt....liefs Remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 29 december 2005 | ||
| Thema's: | ||