Het spel sterft weg
geluiden raken verloren
stilte heerst er in het gebouw
dat geluiden droeg
Men speelden met abstractie
openden met gezangen
een woord van een dichter stierf
aan het einde van de avond
Mooi waren de plakkaten op muren
omkadert met lijsten
waar in de loop van de tijd
wat uit het hout was gevreten
We bleven er komen
zochten naar wat we hadden verloren
de avond dat het geluid stierf in het gebouw
werd beschilderd met een beetje liefde
Het waren momenten om niet te vergeten
een engel wierp haar vleugels af
op het podium waar we eens opstonden
met geweren over schouders
Zagen we de resten van het verderf
en luisterden we of we
het woord vrede weer konden horen
sunset: | Dinsdag, januari 03, 2006 12:43 |
Wat een nostalgisch verlangen is hier door jou verwoord en neergezet. Mooi. Liefs, sunset |
|
Klaes: | Dinsdag, januari 03, 2006 07:09 |
dieprakend mooi groet/klaes |
|
moonwoman: | Dinsdag, januari 03, 2006 00:44 |
diepgaand gedicht,heel graag gelezen! Lieve groeten. |
|
L.Bert: | Dinsdag, januari 03, 2006 00:34 |
Zeer prachtig indringend gedicht! | |
mamsiemomo: | Dinsdag, januari 03, 2006 00:30 |
Wow,..... heftig, maar super geschreven! Liefs, Mo | |
Raira (Ria): | Dinsdag, januari 03, 2006 00:29 |
bijzonder en zeker de moeite waard om het meerdere malen te herlezen liefs en trusten Ria |
|
switi lobi: | Dinsdag, januari 03, 2006 00:28 |
Heftig.....en heel mooi....liefsliefs, slaap lekker! switi lobi | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 03 januari 2006 | ||
Thema's: |