Achter alle maskers zit een gezicht,
Ergens in het daglicht.
Iedereen met zijn eigen gevoel,
Je weet vast wat ik bedoel.

Iedereen verscholen achter een lach,
Maar dat is schijn gedrag.
Maar hun echte gevoel,
Is wat ik bedoel.

’s Avonds voelen ze zich rot,
en vragen ze zich af is dit nou mijn lot.
Ziek van verdriet, angst, pijn of gewoon van eenzaamheid,
Raken we bij elkaar onze verhalen kwijt.

De volgende dag dezelfde masker op,
Goed weer spelen maar we zijn doodop.
Niemand mag het merken,
Maar we zijn van alles aan het verwerken.

En huilen is zwak en kan niet,
Niemand mag het zien jou verdriet.
Dit is het leven wat ik niet wil leven,
Maar ja het is zo gegeven.

Iedereen om me heen heeft een winterdip,
En ja ik ken het gevoel, alleen gaat het niet over in een wip.