De traan,domme ik
Dood vanbinnen, mijn bijnaam
Met lachende gezichten nee tuurlijk huil jij niet...
Emoties toon ik niet,
op het moment dat je je emoties toont ben je op je zwakst.
En zwak kan je niet zijn in deze wereld.
Gepest ben ik al genoeg,
zelfverzekerd en met een grote mond is hoe ik nu leef.
Het woord Sorry ken ik niet en wil ik van andere ook niet horen..
Dat stadium ben ik al voorbij, ben ik nou in het volgende stadium? De Psychiater?
Ik was altijd zo bang, kon nooit tegen mensen op...
maar nu is alles anders... gelukkig?...
Want denken mag ik niet,
huilen doet pijn... zo ben ik niet, zo mag ik niet zijn..
Ik bedacht me alleen; kwetsbaarheid levert begrip op en dan hoéf ik me ook niet altijd maar te verantwoorden...
anders blijf ik misschien altijd wel alleen, dus vandaar een nieuw jaar, een nieuw motto:
I will never be afraid again, I just hold me breath, close my eyes and count to ten...
Hopelijk dit jaar met tranen van geluk!
Het is dan misschien geen echt gedicht, het lucht wel op..
-Find a light above the sea, cross your heart and follow me-