Ik zet de muziek harder
Om maar niet te horen wat ik denk
De stemmen in mijn hoofd worden luider
En door de tijd maken ze me meer moe
De tv flikkert de hele dag voor mijn gezicht
Zodat ik de beelden van mijn gedachten
Kan verdringen en niet word vergiftigd
Door de film die zich wil laten afspelen
De angst dat het weer terug komt
En ik het niet meer kan stoppen is groot
Elke ademhaling verstikt me meer
In het gevoel dat ik langzaam verlies
Het eeuwig vluchten lukt me niet
Maar ik wil het nog niet horen
Ik kan het nog niet voelen
En meemaken is nog veel te eng
mamsiemomo: | Donderdag, januari 12, 2006 15:41 |
Meemaken hoeft niet altijd. Ervoor blijven vluchten lukt op termijn ook niet. Stapje voor stapje..... af en toe een stapje terug en dan weer langzaam..... geef jezelf de kans en de tijd! Veel liefs en veel sterkte..... Mo | |
Gert: | Woensdag, januari 11, 2006 22:55 |
Vooral de laatste stroffe vind ik erg mooi en herkenbaar. Sterk geschreven! Liefs van mij |
|
scientist: | Woensdag, januari 11, 2006 13:23 |
En toch is het niet goed om bij je tv jezelf te verstoppen voor je eigen gevoelens... leef! | |
Niniki: | Woensdag, januari 11, 2006 11:30 |
Herkenbaar. Er zijn bepaalde dingen, die je maar niet uit je gedachten en gevoelens krijgt. Knuffie Nini |
|
ana (stacia): | Woensdag, januari 11, 2006 11:22 |
Indringend is inderdaad het woord. Beklijvend. Doet me bedenken hoe erg het moet aanvoelen voor diegene die ondergaat. Bijzonder sterk geschreven dus. liefs ana |
|
L.Bert: | Woensdag, januari 11, 2006 10:06 |
Gelukkig staat er fictie boven dit indringend geschreven gedicht. Ik vind het wel akelig. Heel goed geschreven, brrrrr. | |
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: bieke | ||
Gepubliceerd op: 11 januari 2006 | ||
Thema's: |