Moeder 8
Nu is het wachten op haar laatste zucht.
Daar wordt door sommigen misschien
naar uitgekeken.
Zij hebben dan bedragen in hun hoofd
die passen bij iets uit de etalages
of bij nieuwe hypotheken.
Maar moeder blijft nog wat en kucht.
Haar jurken worden ogenschijnlijk telkens groter.
Ze leeft nog wel,
maar haast alleen nog maar van lucht.
Ze kijkt zonder te zien en lacht om niets.
Ze wiegelt wat en is zichzelf vergeten.
En onverwacht zingt ze van vroeger:
"ik ga slapen, ik ben moe".
Wel twintig keer dezelfde deun, dezelfde dreun.
Ze is, zoals haar wagentje, dat rijdt,
zolang je duwt.
Mijn moeder lacht alweer om niets
en zucht.
Ze is totaal versleten.
Reacties op dit gedicht
| J.H. Vergne: | Donderdag, januari 26, 2006 19:00 |
| verschrikkelijk om dat te zien, aangrijpend geschreven, zo schrijf je het ook van je af. sterkte groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huub Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||