Jij was het zonnetje in men leven. Je bracht een lach op men gezicht. En al deed ik men ogen dicht, dankzij jou vond ik altijd het licht. Je was voor mij degene die me vrolijk maakte ook al was ik nog zo droef. Jij was voor mij een echte vriend, maar stiekem nog zoveel meer. Nu heb ik enkel spijt dat ik je dat nooit zei want nu heb ik de kans niet meer. Ik mis je zo zeer, het doet men hartje nog steeds zoveel zeer. Aan onze herinneringen klamp ik me stevig vast. Ik wil dat je weet dat ik je nooit vergeet. Je nam jezelf af van iedereen, niet wetende hoe hard we je nog nodig hadden. Maar weet, niemand neemt je wat kwalijk. Je bent voor mij niet minder dan ervoor. Je blijft men maatje, en zoveel meer, ookal zie ik je niet meer. Ik blijf om je geven, men hele leven.