Het is maar zóver dat je kunt gaan met vrijheid...:
Gisteren vertelde je me, weereens, dat ik niet echt alleen ben
dat ik dat wel dacht maar dat dat niet echt zo was, als reactie
bij het lezen van een geplaatst gedicht.
Ik legde je weer uit dat ik niet zozeer zat te wachten op een
bestaan in iemands hoofd, ergens, verweg. Dat ik liever rollebol;
dans, spring en lig, samen met aan wie ik trouw ben, en zij aan mij.
Ja, ik vertelde later nog, voor de grap, dat ik snel zou moeten
trouwen. (weglatende dat ik dat als enige redding zag.)
Je vroeg; waarom? en ik antwoorde, dat dat mijn binding dan was,
echt, met het leven. Je voerde aan: 'Maar dat is maar met één persoon'.
'Ja', zei ik; 'maar ook met mezelf, en vooral met alles dan, en iedereen'.
'Hmm', zei je nog, zweeg, en legde er een dekentje rond, kussentje
onder; zeggende; 'ik begrijp je wel...'.
Ze bleef te lang in de chatbox vannacht gezien het uur dat je weer op
moest staan vanmorgen, om vandaag 2 vergaderingen te kunnen bijwonen.
Je zei dat een mens niet altijd verstandig moest zijn, glimlachende.
Ik kon er enkel bevestigend op antwoorden.
Peter is dood. Daar spraken we de laatste twee keren in de box over, en
die ene keer aan de telefoon. Peter die je vriend was, al jarenlang. Die
die je een echte vriend vond en wilde noemen, de enige man tot nu toe
in je leven waarmee je gewoon vriendschap kon hebben. (hij was wel
verliefd op je geworden, maar dat liet hij geen rol spelen. Hij zei het
ookmaar tussen neus en lippen veel later pas, en benoemde het daarna
nooit meer...) Zijn lijf was gewoon op, zeiden ze je. Er was sprake van
dat tie misschien weer terug zou gaan wonen bij zijn ex vrouw, met wie
hij de kinderen had, en met wie hij zowiezo nog dagelijks belde en vaker
over de vloer kwam nog. Toch, ondanks dat; hij kon de voeding niet meer
binnen houden; de alcohol, of beter het vergif, had het gewonnen van de
natuurlijke gang van zaken. Het kan snel gaan dan, als je je lichaam niet
meer voed. Zijn lijf was op, en dat was dat. Je schrok er niet echt van,
vertelde je. Je zag het wel zo'n beetje aankomen, voerde je ter geruststelling
aan. Maar ik zie dat je je er intensief in verblijft, uren en dagen al...
Je hebt een echte, de enige echte, vriend verloren.
(Ik zei; 'Je hebt mij nog... we zullen hem samen eren...'.)
We spraken gisteren af, tijdens ons eerste telefoontje, rustige en samen
telefoontje, sinds lange korte weken, dat we elkaar eens in de week
zouden bellen, en dat dan, om te voorkomen dat ik weer de enige ben die
contact opneemt, om de beurt doen. Volgende week, zei je al, bel jij.
En zo was dat al het telefoontje voor deze week geweest.
Ik zei; 'Ik weet wel dat ik wel vaker met je in mijn hoofd nog praat, maar
als we die afspraak maken, kan ik die gesprekken best opsparen tot die
ene keer...'.
En zo kocht ik maar enkele spaarlampen, voor het beschijnen van mijn
hoofd. Ik verliet de chatbox, expres eerder, of zeg; op tijd. Voelende
mezelf te na komen weer, van wensen dichtbij enkel te zijn... of nuja,
weerom al aan het worden te zijn; ik ben maar gegaan.
De angst is dat als je mijn volgende plaatsing leest, je het stil verbond
alweer verbreekt...
Maar... het is enkel dit: ook jij bent niet echt alleen.
We voelen vooreerst wat de vrijheid inhoud voor de mensen.
Vrijheid is in het vergeten opgesloten willen zijn.
De tijd sprijdt ons uit tesamen, vlakker en legt er een kussentje bij...
19'01'2006.
ManicManja: | Donderdag, januari 19, 2006 13:18 |
oef...interessant! rakend en nog meer van die shit maar ik wil graag origineel zijn ;) x |
|
sunset: | Donderdag, januari 19, 2006 12:26 |
Proza. Overduidelijk. Maar wel mooi. Liefs, sunset |
|
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 19 januari 2006 | ||
Thema's: |