Nationale gedichtendag…
Ik zag het pas vanavond op tv,
iemand riep kom eens hier kijk ff mee!
Er stond een lach op mijn gezicht.
Ik was blij met dit leuke bericht!
Nergens wist ik van,
had vandaag stage.
De vraag is:
“Had ik daar ook kunnen staan als ik het geweten had?”
Als ik bekend was,
en stond ik misschien in een media blad?
Leuk dat zulke dagen,
ook om aandacht vragen.
En dat er wat leuks mee gedaan word!
Dat je daar als beroemde,
bekende dichter daar mag staan.
Helemaal vooraan.
Dan je gedicht voorlezen,
wat zal je dan trots wezen.
Dat jij daar mag staan,
daar helemaal vooraan.
En dat je je helemaal
in je gedicht mag laten gaan.
Als ik dit alles eerder wist,
had ik me er beslist in verdiept
en er eerder een gedicht over hebben gemaakt.
Zelf zou ik ook wel eens een keer,
één keer maar…
Daar willen staan en mijn gedicht
voor willen lezen.
Dat zou geweldig tof zijn!
Daar staan met één doel voor ogen.
En voor één keer,
met mijn gedichten in het middelpunt staan.
Mensen mijn mening geven,
over deze bijzondere gave van ons leven.
Een doel waarvoor we streven.
Ik ben simpel gebleven,
en wie weet later…
ik blijf doorgaan,
en ben blij met de gedichten
die ik nu al heb geschreven!
Maar deze droom zal misschien niet uitkomen,
dan blijft het alleen bij dromen.
Misschien zal zoiets op een andere manier
naar me toekomen,
dan ik zelf verwacht.
Zacht fluisterend:
“Ik ben blij als mensen
naar mijn gedichten luisteren,
het aftasten,
toepassen op hun leven.
Het doorgeven aan anderen.”
Mijn droom is mensen bereiken
die het nodig hebben,
er wat mee kunnen.
Dat zou ik die mensen
van harte gunnen!
Gedichten maken,
is een deel van mijn leven.
Ik ben blij dat God
mij dit alles heeft gegeven.
En dat de gedichten ook
in andermans leven
een openbaring,
een overdenking mogen geven.
Dat is toch het beste cadeau
dat je iemand kan geven?!