Hoe iemand zijn gedachten zijn,
Dat kan ik niet vertellen,
Ik weet wel dat er mensen zijn met gigantische kronkels daarboven,
Soms heel langzaam ingeslopen,
Zo langzaam, je merkt het niet,
Maar elk ander die het ziet,
Het gif, het venijn,
Het zogenaamd je moeder zijn,
Maar achter dat laagje suikerzoet,
Schuilt een megagroot gevaar,
Daar staat ze, een engel voor je,
Achter je rug om een draak,
Probeerde te vluchten,
Wat met pijn en moeite lukte,
Ze liet je niet gaan zonder slag of stoot,
Heeft je verwond, dingen waaronder je bukte,
Maar desondanks, de duivel verloor,
En nu heb jij je leven op het juiste spoor.
doetsi: | Zaterdag, juni 09, 2007 12:03 |
Hoe dan ook, de moeder is een voorbeeld hoe jezelf verder zou kunnen gaan in eigen toekomst. Jammer dat dit nu nog niet zo aan jouw verwachtingen heeft mogen voldoen.Ooit kan het anders ervaren worden en rechtgezet, geef elkaar de tijd. Lieve groetjes en een fijn weekend gewenst, karin | |
erje: | Donderdag, februari 09, 2006 20:10 |
al met al niet zo`n positief bericht beetje triest, maar het leven gaat door had je al een poos gemist, zag je reactie en ben even naar het totaalbeeld gegaan dus zag ik dit gedicht van gisteren was me niet opgevallen en ik ben altijd alleen in de winter bij de freaks, He leuk dat je terug bent liefs erje |
|
Auteur: manon22 | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 08 februari 2006 | ||
Thema's: |