Waar is ze?

Waar ben je?
Hoe zie je er in Godsnaam uit?
Waarom ontmoet ik je maar niet?
Of is dit al gebeurd?
Kan ik moeilijk geloven.

Jij die nog meer zin aan m'n bestaan kan geven,
jij die mij kan laten voelen wat intense vreugde is,
jij die symbool kan staan voor een concreet levensdoel,
jij naast me, op me, achter, voor me.
Ooit is het geen illusie meer,
nu is het er een hele grote.
Eentje die een leefbare wereld achter zich laat.

Je bent er niet als ik lach,
evenmin als je er bent als ik in de klappen deel,
of als iedereen mij verward achterlaat,
omdat ze niet meer in me geloven,
omdat ik nog maar eens niet slaag in mijn opzet,
ondanks de kwaliteit die ergens in mij schuilgaat.

Kon ik maar met je praten,
uren onafgebroken in je ogen kijken,
jou vasthouden,
je hand vasthouden,
je horen ademen,
telkens opnieuw.

Na twee decennia sober geluk,
is het tijd voor de meerwaarde van het leven,
het is tijd voor de laatste essentiële schakel,
eentje die er net iets belangrijker is dan de overige.

Ik ben er eindelijk klaar voor,
nu jij nog...