Ik ben hard ziek,
en alles gaat niet zo snel.
Maar mensen letten teveel op mij,
dat zie ik ook wel.
We gaan op kamp,maar het is weer ik,
die geen zware dingen mag doen zoals toen.
Waarom weer ik met zo'n ziekte,
waar je niks meer aan kan doen.
Het leven is niet eerlijk,
maar is het dat ooit geweest.
Ik weet dat het niet voor iedereen telt,
maar het leven blijft geen feest.
Het is wel fijn dat,
weinig mensen het weten.
Het maakt overigens niet veel uit,
nog even en dan benik helemaal vergeten.
Misschien word ik nog beter,
maar moet ervan uitgaan van niet.
Ja sorry lieve papa,
ik ga naar boven naar mama toe, sorry voor jou verdriet.