Stormige nachten,
vervormde gedachten,
leuke momenten die ze voor me verkrachten,
ik hoorde ze lachen toen ze storingen branchten,
ik luisterde niet en ze vermoordde me zachtjes...
Ze blijven altijd praten over twijfelende zaken,
verbijsterende vragen, over kwijlende uitspraken,
verleidelijk vermaken, het gebouw is echt niet hoog,
en als je nou eens springt dan heb je nog plezier ook.
Ze blijven het maar zeggen, ik ga het zo geloven,
smeek God om hulp, want dit gaan m'n pet te boven,
maar de enige die antwoord, die ratelt ook maar wat, vertrouw m'n vrienden nu niet meer omdat ik hun tevaak vergat,
luisterde alleen naar mezelf,
of eigelijk naar een ander...