Vluchtend in zijn zinnenkunst

Stil en spraakzaam met een lach
zwijgt hij in poëzie – en toch -
lees je de puurheid in zijn stem
zonder omhaal, recht voor z’n raap

Raakt het niet, de zwarte taal
ik dacht van wel, toen ik ze las
- en lees, en hoor en spreek
soms neurie ik ze zachtjes mee

Vlucht ik in zijn zinnenkunst
en ren-en-ren, maar nooit
weg van hem, want nee
zijn werken zijn deel van mij

En nog meer dan de woorden op papier
bemin ik de woorden uit zijn hart.

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Mathilde:	Woensdag, maart 08, 2006 22:00
oh...dit is mooi, nee, schitterend! liefs, mathilde

Over dit gedicht

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: maneschijn
Gepubliceerd op: 08 maart 2006
Thema's: [Delen]