van eenzaamheid in kroegen
ik ben nog ongebroken
je hart was kleiner
dan ik dacht de haat
kijkt vurig uit je ogen
sla mijn vleugels lam
breek veren met de
laagste woorden uit je gram
je kunt me niet kleineren
we golfden zee
kruisten in de branding
ik rustte op het zand
en jij nam diepte mee
wind joeg schuim toen
onze toppen oversloegen
we dolden op het puin
van eenzaamheid in kroegen
ochtend ging weer gloren
zon scheen lichter op de dag
je liet de wereld spreken
ik gunde je mijn liefste lach
bloemen zijn herinnering
aan de wei waarin we lagen
ik voel de warmte zij aan zij
je raakt me nog steeds alle dagen
wil melker
11/03/2006
Mathilde: | Zaterdag, maart 11, 2006 23:44 |
ja, liefde... toch lees ik een scherp randje... kus, mathilde |
|
L.Bert: | Zaterdag, maart 11, 2006 23:25 |
Dit is mooi en verliefd of zelfs liefde! Een mooi gedicht! | |
fredie: | Zaterdag, maart 11, 2006 21:52 |
heerlijk ,je voelt de warmte in dit gedicht love fredie |
|
cosmicdoom: | Zaterdag, maart 11, 2006 18:19 |
wow zeer mooi geschreven. groetjes Jurgen |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 11 maart 2006 | ||
Thema's: |