De woede
De woede is ontsnapt
had haar nog wel zo goed vastgebonden
maar ze was sterker,
sterker veel sterker nog dan ik
Ze rukte aan het touw,
spuugde in mijn gezicht,
trapte tegen mijn benen,
stompte in mijn buik,
wond het touw steeds strakker om mijn nek
Ik kon haar nauwelijks houden
Met inspanning van al mijn krachten
met een rood aangelopen hoofd
kramp in mijn armen
blauwe plekken op mijn lijf
liet ik haar eindelijk los
En viel moe,
doodmoe
en eenzaam en bang en kapot
en onzeker, neer
dacht alleen maar:
ze is ontsnapt
ik moet haar weer vinden
zonder haar red ik het niet