In mijn herinnering zit een meisje van 15 jaar oud.
Vrolijke blonde krullen met blauwe poppenoogjes.
Elke dag bang om naar school te gaan.
Iedere dag weer die angst.
Voor de gemene grappen van haar klasgenoten.
Ze kon er niet meer om lachen.
Iedere je gewoon kon dansen in de felle zon.
Als een 15-jarig meisje kon zonnen in oma’s tuin.
In mijn herinnering zit een meisje van 15 jaar oud.
Vrolijke blonde krullen met blauwe poppenoogjes.
Elke dag bang om naar school te gaan.
Iedere dag weer die angst.
Voor de gemene grappen van haar klasgenootjes.
Ze kon er niet meer om lachen.
Iedere dag werd haar opnieuw verteld wat ze voorstelde, niets.
Iedere dag werd haar verteld dat ze dood moest.
En met jullie grappig hebben jullie veel aangericht.
Waar haalden jullie het vandaan om haar dood te willen?!
Ik zie haar nog elke keer weer proberen weg te rennen, maar jullie lieten haar niet gaan.
Vol van kwaadheid pen ik hier dit verhaal.
Zoiets kan niet, zoiets mag niet.
Ik zie de tranen op haar wangen voor me.
Haar opgesloten hart.
Het neergeslagen hoofd met schokkende schouders.
Kromme rug voorover gebogen.
Zeg meisje, je moet weten dat ik wenste dat je gewoon kon dansen in de felle zon.
Als een 15-jarig meisje kon zonnen in oma's tuin.
Mee kon zingen met dat vrolijke nummer die van de week om nummer 1 in de top 40 was binnengekomen.
Maar van mijn wens is niets minder waar.
Gister is het meisje, door haar klasgenoten gedwongen, voor de trein gesprongen.....