Praten in een groep.
Lachen om elkaar.
Ik zit er maar bij.
En kijk er naar.
Ik ben niet zo gevat, of bijdehand.
Ik ben niet zo mooi, daarom ook niet zo interessant.
gerespecteerd, ja. Gewaardeerd, ja?
Ik zou graag net zo zijn. Meedoen.
Niet constant verbergen.
Niet zo verlegen, en stom doen.
Raar kind.
Iemand denkt misschien net zo.
Ik wou dat ik in iemands hoofd kon kijken.
Om te weten hoe de buitenwereld mij ziet.
Wat is waarheid? Of zie ik dit alleen uit verdriet?
Is je mening over iemand altijd zuiver?
Zitten er in je oordeel, alleen maar waarnemingen van jezelf?
Als jij de weerspiegeling van je ziel bent. Is de mijne zo grauw en nietszeggend.
Ik probeer iets anders te zeggen, weet je.
Maar kom altijd hier op uit.
Beseft niemand, wat ik zo sterk voel als ik ze zie praten, lachen, mooi zijn?
Val ik toch niet op, omdat ik niet ingekleurd ben.
En moeder natuur toch niet tot perfectie is gekomen.
Soms denk ik, Wat kan het mij schelen wat de andere denken.
Hangt mijn geluk soms af van iemand anders' oordeel?
Nee, denk ik dan. Maar mijn standpunt wijzigd toch elke keer als ik mijn eige ogen tref.
Ik heb geprobeerd dit te mijden.
Keer op keer.
Een doek, kapot, zoveel meer.
Schrijf het van je af dan!
Als er telkens nieuw gevoel bijkomt.
Heb ik aan 1000 boeken niet genoeg.
Ik begrijp toch niet precies wat ik voel.
Wat zij voelen.
Wat ik denk, wat zij denken.
Wie ik ben.