De hel, waar ik mee vrij.
Langs het rood
dat ik zal volgen,
starend
naar de maan.
En langs
het slapen in de velden,
hunkerend
naar mijn,
het lichaam,
gebiedend
en gebroken,
slaaf
van wat ik wil.
Met het fluisteren
van de woorden,
knetterend
in mij. De duivel,
zo hard aanbeden,
de hel
waar ik mee vrij.
Reacties op dit gedicht
| Quando: | Maandag, april 10, 2006 19:18 |
wohw. |
|
| milamber: | Zondag, maart 26, 2006 23:02 |
| Indrukwekkend gr, kerwin |
|
| Renate-td-: | Zondag, maart 26, 2006 13:55 |
| Wauw mooi ! | |
| L.Bert: | Zondag, maart 26, 2006 12:23 |
| Ik las nu al een flink aantal gedichten van je. Allemaal - haast allemaal - zijn ze omfloerst met een waas van mystiek. Mysterieus boeiend zijn ze. Ook dit weer. Jouw Nederlands is fraai en foutloos. Ik lees en lees maar krijg nog steeds geen antwoord. Een bijzonder dichter!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||