Ik leg mijn hoofd naast die van jou
het is zo lang geleden dat je zei....
de tijd gaat door ook al wil je niet
verder denken dan morgen of vannacht
kon die maar eeuwig duren....
Zo stil en rustig, zonder teveel en zonder alles
zonder dat de werkelijkheid leeft naast mij
en mij vangt in haar web van uren en minuten
die altijd weer leiden naar hetzelfde doel
die minuut waarin je je neerlegt bij de dag
Je de moed in de schoenen schuift en je ogen sluit
dat is de nacht waarnaar ik zo verlang
samen met jou intiem zonder die verslindende dag
zonder die gewaarwording van die gevoelens
zoals ze beleefd zijn dag in dag uit
De marteling van die minuten waarin je weet
dat het moet gebeuren , je voet op de drempel
van de volgende zone waarin de klok kan slaan
voor je laatste seconden van de ronde
van de dag waarin je altijd weer verlangt
dat 's nachts de tijd eens stil blijft staan.....