Gedichten schrijven heb ik nooit gekund,
maar ze hebben de afgelopen tijd
mijn pijn soms flink verdund.
Van alles wat ik heb geschreven; geen spijt.
Zij die mij met gedichten in contact bracht,
had mij pijn gedaan.
Dat ik ze ging schrijven had ik nooit gedacht,
maar toch die weg begaan.
Nu dat de pijn verdwenen is,
zit ik zonder inspiratie en idee.
Dit betekend niet dat ik haar niet mis,
maar toch stop ik ermee.
Ik bedank 'het gedicht',
voor wat ze deden.
Ze gaven me een blij gezicht,
en behoren nu tot mijn verleden.
Niet ondankbaar, niet met verdriet,
wil ik nog éénmaal schrijven.
Een gedicht over alles,
wat me hiervan bij zal blijven.
Nog éénmaal hierna
neem ik een duik
in de wereld van gedichten
het zal worden; mijn drieluik
Bedank gedicht!
Bedank de rijm!
Bedank de schrijvers!
...voor het mijn pijn heeft verlicht.