ik liet handen
groeien uit de muur
we werden vrienden
ik denk ze maar te huur
ze lichten wit uit beelden
en verleden wat gebeurt
ik proef het kale heden
verdwenen is de kleur
zwart beweegt de handen
in schaduw zonder tijd
streelt de diepe angsten
voor dood en eeuwigheid
bespeelt mijn ziel
ogen heb ik dicht gelaten
kijken hoe het mij beviel
ik had toch niets om af te maken
blikken kunnen zwarter kijken
in het licht van alledag
dingen zijn niet wat ze lijken
denk maar anders en wacht af
wil melker
27/03/2006
switi lobi: | Maandag, maart 27, 2006 14:30 |
Echte poëzie van jouw hand.... Liefsliefs, switi lobi |
|
Roland Hainje: | Maandag, maart 27, 2006 14:03 |
je bent een goed schrijver wil..compliment, voor dit gedicht. groet roland |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 27 maart 2006 | ||
Thema's: |