hoe moet ik nu uitleggen
wat het met me doet
als ik functioneren moet
met zoveel mensen om me heen
dat ik bang ben
me asociaal voel
niet weet wat te zeggen
en er het zwijgen toe doe
hoe moet ik uitleggen
dat ik me zo eenzaam voel
niemand heb om mee te praten
niemand die me verstaat
alsof ik in mijn eentje ronddwaal
komend van een andere planeet
ik kan geen mens meer zien
geen monden horen praten
want bij elk woord
wordt de kloof zoveel groter
en dus mijn eenzaamheid
overgevoeligheid
overgevoeligheid
elke dag de confrontatie
met jezelf,
je omgeving, je relaties,
het voelt vaak niet goed
op school, op het werk,
een buitenbeentje
altijd al
net of je niet dezelfde taal spreekt
dezelfde gevoelens kan delen
onbegrip
eenzaamheid
dat vooral
soms
als alle gedachten
te veel worden
en nodig
uitgelaten moeten worden
je hoofd vol woorden zit
en niets te kunnen zeggen
niemand die begrijpt
dat je een gevecht
met jezelf voert
op leven en dood
wetend dat je verliest
de grond
die wegzakt onder je voeten
geen houvast
het zand tussen je vingers
weg voelt glippen
en te weten
dat er niets meer rest
en dan
wat is er dan
wie is er dan
je weet van jezelf
hoe je bent
wat je denkt
je weet van jezelf
dat je kwetsbaar bent
op een dag
ervaar je
wat het is
gekwetst te worden
om wie je bent
gelukkig ben je sterk
sterk genoeg
om een ander te spelen
om jezelf niet meer te zijn
de confrontatie doet vaak pijn
en nu, na zoveel jaar
je jezelf hebt weggeduwd
durf je uit je cocon te komen
je staart verwonderd
naar de vlinder
die rups is geweest
nu kun je vliegen
op je eigen vleugels
je komt jezelf
nog vaak tegen
maar bedenk
dit is het begin
van je echte leven