Terugdenkend aan die ene dag…
Dat ik jou na zeer lange tijd weer zag…

Je keek me aan met een glinstering in je ogen…
Ik zakte door de grond, ik voelde me bedrogen…

Bedrogen door mijn eigen vader…
Dat maakt me alleen nog maar kwader…

Jou gezicht staat nog steeds op mijn netvlies gebrand…
Je bent gotver me vader, waar zit je verstand!

Al die jaren dat ik alleen in het leven heb gestaan…
Je hebt egt geen flauw benul van wat je me aan hebt gedaan!

Kon je het ooit maar een keer zeggen
En vooral: alles precies uitleggen

Kon je maar een keer zeggen dat het je spijt
Voor jou maakt het geen verschil, je bent me tog al kwijt!