Lieve God waar ben je nou,
ik hou zoveel van jou.
Ik ben bang dat ik je steeds meer kwijt raak,
omdat ik alles verkeerd doe en kappot maak.
Ik wou dat ik U warmte voelde,
zodat ik wist wat U met ware liefde bedoelde.
Ik ben zo bang om verder te leven,
moet gewoon van mijn hele bestaan beven.
Maar diep in mijn hart moet ik weten van mijn leven,
dat U die mij heeft gegeven.
En dat ik me moet acepteren zoals ik ben,
net als U die mij acepteerd zoals ik mezelf nu ken.
Maar het is zo zwaar allemaal,
Voel me van binnen gewoon zo kaal.
Maar hoe moet ik verder dan,
Ik weet gewoon niet of ik het wel kan.
Ik weet wel dat ik U weg moet volgen,
maar ben voor veel dingen nog weg gevlogen.
Ik kan en durf het gewoon niet onder ogen te zien steeds,
ik gedroeg me ook als een vies beest.
Ik heb daar zo spijt van elke dag,
en doe dat echt iet met een lach.
Ik schaam me er erg voor,
en toch zegt U je moet met je leven door.
Diep in mijn hart wil ik wel verder gaan,
maar laat gewoon nog me tranen gaan.
Ik ben gewoon bang voor deze keiharde wereld op deze aarde,
U zegt iedereen heeft bij mij de zelfde waarde.
Ik hoop om U weg te volgen en te lezen,
dat ik dan niet meer hoef te vrezen.
Maar dat heeft tijd nodig,
maar dat is toch niet overbodig.
Ik hou zoveel van jou,
U blijft mijn altijd trouw.
U zegt je bent een parel in mijn hand,
U hoopt dat ik dat onvangt.
Zodat ik kan genieten van het leven,
die U mij heeft gegeven.
P.s dit gedicht had ik 30 maart al geschreven.