Soms vraagt men zich af, worden we nu gestraft?
Mijn 3 meiden, ik kan niet zonder.
Jij was het die mijn doorzettingsvermogen zo bewonder.
Er niemand meer die me nog kan raken.
Wij 4-en zijn die gene die er nog wat van maken.
Mensen kletsen maar wat raak.
Ze weten zelf soms niet eens waar het over gaat.
Zo is mijn toetsenbord mijn vrind.
Daar waar elk gedicht op begint.
Het sputtert niet tegen.
Zal ook zijn mening niet geven.
Soms verkrijg ik mailen.
Soms van één, en soms van “velen”.
Beschrijf hoe of het is om één nieuw leven op te bouwen.
Dat velen er niets van snappen, en alleen maar lopen te snauwen.
Leg het naast je neer, en probeer.
Je zelfvertrouwen weer op te bouwen meer en meer.
Ook jij hoeft het niet op te kropen.
Laat staan jij je nog moet, gaan verstoppen.
Al hebben velen vrienden & bekende ons verlaten.
Hhm… die hadden het waarschijnlijk veel te laat in de gaten.
Wat er was gebeurd.
Ik ben niet de aangewezen persoon die daar nog over zeurt.
Na al die jaren, hoe moet ik reageren “men weet niet wat of men ziet”..
Met open mond stonden ze daar, dat deed me veel verdriet.
Ach, ik laat mijn leven niet meer verstieren.
We gaan gewoon door met ons vieren.
RvM