Dit was een stap te ver, een tree te hoog,
een fout teveel gemaakt door mij,
door mij alleen, in stilte
betuigde ik al spijt,
nog voor te durven spreken,
het is te laat, wederom te laat
en ik hoop dat dit nu eindelijk genoeg is,
dat je me haten zult, zoals ik mijzelf al haat,
om wat ik heb gedaan, verlaten heb en zal,
doen omdat ik niet anders ben dan ik
fout op fout gestapeld, traan na traan,
zag ik uit jouw ogen glippen en had niet,
nee, toen had ik nog geen spijt
-pas nu de stilte mij ondraaglijk is
en ik hulp nodig heb om te blijven lopen,
of hopen (als ik dat nog kon en verdiende)-
zag ik in dat het allemaal te laat,
te laat was, slechts door eigen schuld.
~spijtbetuiging zoveel, over ruzie zoveel.. was het niet beter om te leren haten, zowel ik als jij? Want anders blijft het falen standaard en ik heb al wel genoeg gefaald, te vaak in de steek gelaten. Het spijt me.~