Je foto weer eens in mijn handen,
na een lange tijd in de kast.
Ik weet niet hoe ik me moet voelen,
en ook door dit gevoel niet verrast.
Ik weet niet of ik je mag missen,
en dat doe ik eigenlijk ook niet.
En ik weet niet hoe ik me moet voelen,
en dat doet me verdriet.
Ik mis niet je mooie gezicht,
en ook niet je lieve lach.
Maar ik mis je aanwezigheid,
het zonnetje op een regenachtige dag.
Ik mis een kus,
of een arm om me heen.
Een por in mijn zij,
een voet op mijn teen.
De zekerheid in het leven,
van een geliefde aan je zijde.
Is een heel goed gevoel,
en dat mis ik ten alle tijde.
Ik mis je niet persoonlijk,
niet het gevoel van verliefd zijn.
Wél het gevoel van zekerheid.
Mijn hart is misschien te klein.
Ik kan mijn gevoelens niet uitleggen,
het is een raar gevoel.
Is dit wel normaal?
Weet iemand wat ik bedoel?
Tegenstrijdig mijn gevoelens,
mijn geweten vecht met mijn hart.
Ik weet het niet...
Ik weet het niet...
Iets belangrijks te vragen,
wat ik bijna vergat.
Ik mis je aanwezigheid.
Mag dat?