Eerst dacht ik vaak aan jou,
meestal met veel pijn,
maar nu de zon is gaan schijnen,
is het verdriet nog maar klein.
Dansend in de zon,
starend naar de blauwe lucht,
denk ik nu soms nog aan jou
en zie alles in vogelvlucht.
Wanneer wolken overtrekken,
word ik soms weer bang
en zak ik weer in mijn gedachten
maar vind ik snel weer een uitgang.
Ik vraag me soms nog af,
waar jij nu bent en wat je doet,
maar ik weet dat het zo beter is,
waardoor er weer zonlicht is in overvloed.
Zonder jou ben ik gewoon beter af
en ik denk dat jij het daar mee eens bent,
want ik heb nooit echt van je kunnen houden,
ookal was dat wat ik dacht voor een moment.
Soms zijn mensen onvoorspelbaar
en net als de wolken die voorbij komen,
heeft iedereen soms donkere tijden
maar die tijden zullen je worden ontnomen.
Dus eens zul jij ook net als mij,
kunnen dansen in de zon,
kunnen zeggen dat het over is
en zonder pijn kunnen denken aan hoe het allemaal begon....