Zij……mijn moedige moeder
Donkere wolken….mistige gedachten, een moeilijke stap in het bestaan
Het zou niet mogen maar helaas.
Een moeizaam moment tussen moeder en dochter
Een blik dat boekdelen spreekt
Een stilte die de woorden vertelt die men wil zeggen
Het is een gevoel van machteloosheid die ons overvalt
Een moment dat je niet vlug vergeet maar die toch vervaagt
Trots om de sterkte die er heerst
Pijn om het verdriet die er rond ligt.
De zon klaart soms op maar de wolken hangen dreigend te staren
Blijven hopen om een zonnestraal te voelen die wat warmte brengt
Die de sombere gedachten doen verdwijnen
Het is een begin……, maar er is nog een lange weg te gaan
Nu maar hopen dat de zomer vlug het land binnenstormt
Een zomer met een vleugje blijdschap
Waarbij ook regen mag vallen maar slechts druppels
Een zomer van genieten…het samenzijn
Eentje waarbij men “het gras” terug ziet groeien
Moeder en dochter, een band verstrengeld in de takken van een treurwilg
Weinig zeggen, veel denken en blijven geloven
Geloven in een toekomst, meer niet
Het zijn zulke nare momenten die een mens doen stilstaan
Stilstaan bij de komst van een bittere koude lente
Warmte moet je dan maken en opzoeken
Je vindt ze in de kleinste hoekjes, tussen de grootste rommel
Verre landen heb je niet nodig, een omarming des te meer
De warmte van familie en vrienden, de kilte van een vleugje verse wind
Als iets als dit je overkomt, weet je wat je kunt verliezen
Die gedachte doet een mens, een dochter, de maag keren
Maar het doet de vechtlust opwakkeren om een intens zware oorlog te voeren
De strijders zijn er klaar voor, arm en arm
De wapens gericht op de grootste vijand
Eens die oorlog gewonnen, wordt de vlag hoog in de lucht gestoken
Laat de wind dan maar waaien en de zon fel schijnen
Samen sterk, samen zwak, dat maakt niet uit
Maar winnen zullen we…..