verrot noch beeldschoon.
Want terwijl de zon langzaam vertrok,
Begonnen mijn zorgen te broeden,
Ik kan niet anders, niet meer dan wat ik bedoel,
Begrijp je wat ik bedoel als ik zeg dat het niet uitmaakt,
Dat het misschien niet eerlijk was, niet ongelijk, of asymmetrisch,
Ik buig voor je, maar de tijden zijn vergaan,
Vergeet dan maar dat ik er was, of niet.
Dagen tellen zich niet zelf, en universeel is niets dan bedachtzaamheid,
Tijd heeft niets te maken, met de cirkels die je vormt,
Geloven kan ik niet, of nee, wil ik niet.
-alles is verrot op de bodem-
Reacties op dit gedicht
| blacklizard: | Dinsdag, april 25, 2006 13:01 |
| egt mooi! :) hou van je! x |
|
| MizzTeaQ: | Dinsdag, april 25, 2006 09:57 |
| De verwarring valt te lezen , mooi neergezet! Liefs , |
|
| Kim rc: | Maandag, april 24, 2006 19:31 |
| héél erg mooi! :) .. hou zelfvertrouwen he! succes xxx | |
Over dit gedicht
| Auteur: IJs | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2006 | ||
| Thema's: | ||