Voel me vergeten
Stond voor hen klaar
Maar zij doen net of ze niet weten
Dat ook ik soms niet meer kan
Alleen, dus zogenaamd nergens last van

Wil me niet aanstellen
Moeilijk om te bellen
Geen zin om uit te leggen
Kan het niet zeggen

Mijn zolder was te vol gepropt
Met jaren lang opgekropt
Van verdriet en boos
Het maakt me zo hopeloos

Omdat ik niets begrijp van mijn eigen puin
Juist nu het goed gaat
moet ik harken in mijn eigen tuin
Zij reageren net als toen
Gevoelens zijn eng, dus vooral niets doen

Niets zeggen, niet praten
Rest voor mij vechten tegen haten
Waarom mag het met mij niet slecht gaan
Moet al maar vrolijk en vriendelijk klaarstaan

Waarom nooit eens troost en medegevoel
Zonder dat ik hoef uit te leggen wat ik bedoel
Moet ik eerst schreeuwen of half doodgaan
Voordat jullie mij en mijn verdriet zien staan

Ik kan niet naar buiten met mijn eigen verdriet
Hoop zo dat iemand dat ziet
En begrijpt van die kleine duw
Om me te helpen uit mijn eigen schaduw

Gewoon uithuilen met een arm om me heen
Ik voel me nu zo alleen