Hoe kon je me zo raken?
Je was toch mijn beste vriend?
Je moet niet zo'n drama maken,
had ik moeten zeggen, 1 krasje ziend.

Je zei dat het een groot probleem was!
Een groot probleem voor jouw en mij.
Mar dat er niks gebeurd was,
was totaal anders dan jij mij zei!

Ondertussen sneed ik me we echt.
Hoe erg durfde ik bijna niet te zeggen.
Je had zoveel grote problemen, had je gezegt!
Ik durfde niet met jou te overleggen.

Ondertussen deed je zo gemeen
Ondertussen liep je over me heen.
Je zei de dingen over jouw snijden,
de je soms het mes niet kon vermijden.

Op den duur maakte het mij niet meer uit,
al die krassen en wonden op mijn huid.
Toch dacht ik laat ik proberen te stoppen,
met alle gevoelends op elkaar te proppen.

Ik zocht je hulp, maar was zo bang.
Ik zocht wel, maar durfde niet.
Ik dacht vaak uren lang,
Maar oplossingen vond ik steeds niet.

Toen het snijnden een beetje minder was,
kwam de mentrix er ook nog bij.
Ze zei er is een probleem in de klas.
Wat, dat horen jullie straks vn mij.

Jij zei tegen haar dat je had geleden,
jij zei dat jij je had gesneden.
Maar blijkbaar
was daar niks van waar!

Ondertussen moest ik jou geloven,
geloven dat jij je sneed.
Dat werd me evenvoorgeschoven,
terwijl je helemaal niks deed.

Ik geloofde je op je woord,
van binnen werd ik echt vermoord.
Ik vertrouwde er echt in,
en zo kreeg je telkens je zin.

Toen na alles gaf je toe,
je had nooit echt iets gedaan.
Al je verhalen waren gelogen,
maar je bood je excuses niet eens aan.

Ik moest daarover zwijgen,
zodat jij je zin zou krijgen.
Volgende keer als je aandacht wild,
Vraag het dan gewoon !

Binnen in me groeide een haat,
die mij nooit meer verlaat.
Onze vriendschap is voor altijd kapot.
Het zal ook nooit meer goed komen !
Maarja, dat wil jij ook niet meer,
we hebben t allebij fout gedaan,
ik denk daarom elke keer;
heb ik je laten staan ?